Miscellaneous about Gallenkamp

Geachte familie,

In Het Parool van 12 april trof ik een berichtje aan van Paul Arnoldussen inzake het Gallenboek. Ik wil dolgraag dat boek bestellen en daardoor het in mijn bezit krijgen om de volgende reden.

In de jaren rond 1953 ben ik diverse keren in het huis aan de Keizersgracht te gast geweest. Ik ken Jan Gallenkamp erg goed omdat ik een hele tijd samen met hem in militaire dienst heb gezeten.

In de weekenden gingen wij vaak dansen in een andere parochie. Zonder een geheim te verklappen wist Jan precies hoe dat gespeeld moest worden.

Na de diensttijd zagen en spraken wij elkaar ook nog wel. Zo weet ik dat hij werkzaam was in de hoofdstadboekhandel in de Kalverstraat.

Omdat ik al in 1958 naar de provincie Groningen verhuisd ben om reden van de werkzaamheden zijn wij elkaar uit het oog verloren...

...Daar ik vanuit de oorlogstijd Het Parool nog steeds lees was ik aangenaam verrast bericht en foto te zien. Zonder moeite herkende ik Jan daarbij. U kunt zich voorstellen dat ik met de situatie, die werd vermeld, goed

op de hoogte ben....

G.vdB.

Geachte heer,

Toen ik het artikel over de familie Gallenkamp in Het Parool van gisteren las, was het: “o ja! Tante Marie Verschuur. Misschien zegt die naam u niets, maar mij des te meer. In het onderstaande meer over haar.
Op gezette tijden, zo’n drie tot vier keer per jaar, was daar,als ik uit school kwam, “tante” Marie Verschuur: een oudere alleenstaande dame die enkele keren per jaar verschillende families bezocht en daar, zonder dat ze dat misschien besefte, de verbindende schakel tussen werd. Ze woonde in een hofje in de Marnixstraat. Een enkele keer kom ik er nog wel eens voorbij. Zij woonde aan de achterkant en keek uit over het water van de Lijnbaansgracht. Een echt familielid was ze niet, maar ik breng haar nu thuis bij de familie Van Vilsteren, een katholieke middenstandsfamilie in de Haarlemmerstraat. Mijn grootvader en later zijn zoon, mijn vader waren directeur en mede-eigenaar van de N.V. Hollandsche Vetsmelterij v/h/ Van Vilsteren in de Haarlemmer Houtuinen.. Tussen beide families bestonden contacten en één daarvan was “tante” Marie.

Ik denk, achteraf, dat zij volgens een min of meer vast patroon een aantal (katholieke) families bezocht en meeleefde met alle wel en wee.. Als zij een dagje bij ons was (op de Postjeskade) dan hielp ze mee; ik zie haar nog sokken stoppen, aardappelen schillen, brood klaar maken voor de kinderen. Intussen praatte ze aan één stuk door: heel onderhoudend over de families die ze regelmatig bezocht. Zo waren er ook verhalen over de Gallenkamps en het overlijden van vader en moeder en hoe het nu verder moest met dat gezin en hoe het zich redde. Ik was een jochie van tussen de zeven en negen jaar, zat met een boek op schoot te lezen, maar het weerhield mij niet om intussen mee te luisteren. Zo werden die vreemde namen (Gallenkamp, Luirink en nog andere) min of meer bekenden van mij. Behalve bij Mies Luirink op de Overtoom kwam ze ook regelmatig bij een artsenfamilie over de vloer (van vader op zoon, op kleinzoon) waarvan de naam mij ontschoten is maar die praktijk hielden, meen ik in de Constantijn Huygenstraat. Ze was geliefd door haar onopgesmuktheid en eenvoud. Later, toen ze inmiddels in Huize Sint Jacob woonde en ik over de Middenlaan fietste op weg naar college zwaaide ik haar altijd even toe (als ze tenminste niet op stap was met de hierboven genoemde huisarts die inmiddels controlerend arts geworden was.) Ze verheugde zich geweldig op die korte ritjes door de stad.

Veel te verteren had ze niet, denk ik. Ik ken een vaag verhaal over werk in een chocolaterie in de Kinkerstraat, ene “mijnheer De Bont”. Haar eenkamerwoninkje was wel zeer eenvoudig ingericht. Ze kon goed met ons kinderen overweg. Ik herinner mij fragmenten van kinderliedjes die ze met ons zong. Bijvoorbeeld:
Louise zit niet op je nagels te bijten
Bah, wat vies Louise.
Van al dat gebijt gaan je nagels maar slijten
Bah, wat vies Louise.

En:
Freddeldijntje (later Rudeldijntje) lekker kijntje.
Kortom: een schat van een mens.

U begrijpt, dat ik mij, mocht het tot een herdruk komen, voor het boekje aanbevolen houd.
F.S.

Geachte heer Gallenkamp,

Ik las inhet Parool het stukje van Paul Arnoldussen over uw familieboek. Als het kan zou ik graag een exemplaar opnemen in de bibliotheek van het Stadsarchief. Heeft u al voldoende aanmeldingen voor een herdruk? Ik hoop het!

Met vriendelijke groet,
E.G.

Ha Pep,

Een hele tijd geleden hebben we eens gemaild over Victor, wijlen mijn oom, getrouwd met de zus van mijn moeder: Maria Zander.

Nou attendeerde iemand mij vorige week op het krantenartikel in het Parool. Ik zag dat je een herdruk/uitgave overwoog van het boek.
Ik zou heel graag een exemplaar bestellen, als het uitkomt!

Vriendelijke Groet
F.E.

Beste Pep Gallenkamp,

In het Parool las ik het stukje van Paul Arnoldussen over jullie familieboek, gefeliciteerd met de verschijning! Ook al ken ik uw familie niet persoonlijk, met het onderwerp heb ik een raakvlak. Mijn vader is
geboren (en 80 jaar later gestorven) in een katholieke familie op Keizersgracht 68, mogelijk kent u de naam S? Mijn vaders vader was vanuit Duitsland naar Nederland gekomen en zat zijn leven lang in de
textiel, zoals heel veel handelaren in de buurt. Ik vraag me vooral af: gaat uw familieboek ook in op het Amsterdam van die jaren, in het bijzonder dit stukje van de gracht? Zou uw boek interessant
voor mij kunnen zijn voor de couleur locale van de tijd en de plaats?
U wordt wellicht bedolven onder mailtjes vanwege het stukje in de krant. Ik hoop natuurlijk dat u de tijd zult vinden om te reageren op mijn mailtje, maar er is in ieder geval wat mij betreft geen enkele haast bij.

Alvast bedankt en vriendelijke groet,
K.S.

Verrast door het artikel in Parool, nam ik mij voor U een berichtje te sturen. Mijn naam is B. H. en ben 72 jaar. Ik woonde met vader, moeder en twee broers op Keizersgracht 5xx. Een korte periode had ik een oppervlakkig contact met een meisje van mijn leeftijd uit het gezin Gallenkamp. Haar naam ben ik vergeten. Ook mijn beide broers, Henk en Joop nu 84 en 82 jaar, kunnen zich Uw familie nog goed herinneren. Hoewel ik er natuurlijk niet meer woon, loop ik nog met regelmaat over de gracht langs ons huis (met weemoed in het hart). Het grappige is, dat ik langs Uw huis lopend, vaak even opkijk en denk aan de fam. Gallenkamp. Zelfs mijn man bracht ik zo spelenderwijs op de hoogte! Dat is wat ik U even wilde melden. Niets byzonders, maar toch…….

Leuk, dat er een boek tot stand is gekomen. Wij zouden er graag een exemplaar van kopen, indien mogelijk.